«Στο γλυκοχάραμα τσ’ Αυγής»
Μέρες γιορτινές, αναμεσίς του Αγίου Δωδεκαημέρου, οδεύοντας από τη Γέννηση προς τα Φώτα. Το ξεκίνημα της Νέας Χρονιάς μοιάζει με το «ποδιαφώτισμα»-όπως λέγανε οι παλιοί πως «εξέφεξε», άρχισε να «χαράζει» η μέρα. Την ώρα που «χάνεται» ο Αυγερινός, στην ίδια προκαθορισμένη πορεία του, εδώ και εκατομμύρια χρόνια.
«Της νυκτός διελθούσης, ήγγικεν η ημέρα», λέει ένας ύμνος. Κι ενώ ακόμα ηχούν στα αυτιά μας οι γλυκόλαλοι ήχοι των υπέροχων βυζαντινών ύμνων-τους οποίους ακόμα και οι τυφλοί και κωφάλαλοι βρήκαν τρόπους να απολαμβάνουν-εμείς, οι σωματικά υγιείς, οι «νορμάλ» άνθρωποι, φερόμαστε σαν να μην ακούσαμε ποτέ το έξοχο απολυτίκιο της Γεννήσεως, που μάς λέει ότι «ανέτειλε στον κόσμο το φως της γνώσεως». Αλλά, πού μυαλό για την αληθινή γνώση. Για τη «σοφία του Θεού», σε μια κοινωνία και με μια Παιδεία, όπου, από τα πρώτα σκαλοπάτια της μέχρι τα ανώτερα, μας πιπιλίζουν ότι, με την Αναγέννηση, τη Γαλλική Επανάσταση και το Διαφωτισμό-που τον διαμόρφωσαν «σοφοί» της Δυτικής Ευρώπης, συνήθως «καλοπερασάκηδες» των μεγάλων σαλονιών-μόνο η «Λογική» ισχύει, παραγκωνίζοντας όλες τις άλλες δυνάμεις της ψυχής, ανάμεσα στις οποίες είναι και η πίστη, η κοινωνικότητα, η αγάπη. Πρόκειται για την έμφυτη έλξη του Θεού, που κάνει την ψυχή να είναι «ανήσυχη», όπως έλεγε ο ιερός Αυγουστίνος, σαν την μαγνητική βελόνα που στρέφεται προς το Βορρά, μέχρι να βρει το Δημιουργό της! Έκτοτε, ο Ορθολογισμός «βασιλεύει» κυρίως στη Δύση, ώσπου να «ξεφυτρώσουν» άλλα «φυντάνια» από την Ασία, σαν άλλοι…καλικάντζαροι, να «πριονίζουν» την ησυχία, την καλοπέραση, τη ζωή μας.
Λοιπόν, φεύγοντας ο ένας χρόνος-της πολυκέφαλης βίας- έδωσε τη σκυτάλη του στον καινούργιο, κι εμείς, χαζοχαρούμενοι, σαν τα μωρά που δεν ξέρουν τίποτα για τη ζωή, στην οποία τα αξίωσε ο Θεός να έρθουνε, μπουχτισμένοι από φαγοπότια, ξενύχτια, ξεφαντώματα, βρισκόμαστε έρμαια στο αέναο γίγνεσθαι, μέσα στην ατέλειωτη πάλη του Φωτός με το σκοτάδι. Χριστέ μου, τί δράμα! Αλλά, ας σκεφτούμε ότι, με την Ενανθρώπηση του Θεού, με την ανεξήγητη συγκατάβαση και την ανερμήνευτη ταπείνωσή Του, η ανθρωπότητα άλλαξε πορεία: από την ειδωλολατρία, τις αδιανόητες ανθρωποθυσίες, τη βαρβαρότητα, το δαιμονισμό, άρχισε να απολαμβάνει τους καρπούς της αγάπης του Θεού, πρωταρχικά στις χριστιανικές κοινότητες, που ζούσαν με την κοινοκτημοσύνη, την κοινωνία πνευματικών και υλικών αγαθών: σε μια πραγματική Θεοκοινωνία. Κι ύστερα, στον εκχριστιανισμό ημιάγριων λαών, με την αληθινή πρόοδο σ’ Ανατολή και Δύση-βλέπετε Τέχνες, Επιστήμες κ. ά.
«Νυν επέστη ο καιρός ο πάντας αγιάζων». Μέσα στην απέραντη θάλασσα τούτης της πρόσκαιρης ζωής, το καράβι της Εκκλησίας ταξιδεύει, άλλοτε με μπονάτσες, κι άλλοτε με ανέμους, τρικυμίες και κλυδωνισμούς. Ευτυχισμένοι οι ταξιδιώτες που την εμπιστεύονται, αφού «καπετάνιος» είναι ο ίδιος ο Χριστός, που την οδηγεί με ασφάλεια στο απάνεμο λιμάνι της Αιώνιας ζωής. Η αρχή και τέλος του χρόνου βρίσκονται στα χέρια του Δημιουργού. Όλες οι φιλοσοφίες που αγνοούν ή υποτιμούν την ύπαρξη του Θεού και την Πρόνοιά Του, σαν σκόνη και καπνός διαλύονται, με την αύρα του Πνεύματος και στην Παρουσία του Χριστού. Μακάρι να μάς αξιώνει να αγωνιζόμαστε και να λέμε: «Ναι, έρχου, Κύριε Ιησού»!
Καλό και ευλογημένο το Νέον Έτος. Νίκος Σιγανός, θεολόγος
