Σχόλια στο Ευαγγέλιο της κυριακής

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ   (Μάρκ.Ιε΄43-47,Ιστ΄1-8)

     Δεύτερη Κυριακή από το Πάσχα, και η Εκκλησία μας εορτάζει τις Άγιες Μυροφόρες γυναίκες, καθώς και τον Ιωσήφ  με το Νικόδημο, τον κρυφό μαθητή του Κυρίου. Με νωπά, ακόμα, τα γλυκύτατα ακούσματα από την ακολουθία της Αποκαθηλώσεως, τα Εγκώμια και τόσους άλλους ύμνους, εύκολα μπορούμε να παρακολουθήσομε τη διήγηση του Ευαγγελίου, που φέρνει μπροστά μας εξαιρετικά γεγονότα.

Στον Τάφο του Χριστού

          Είναι γνωστό πως, όλοι, σχεδόν, οι μαθητές είχαν εγκαταλείψει τον Κύριο στις δύσκολες ώρες του Πάθους. Μόνο ο Ιωάννης, η Παναγία και μερικές άλλες γυναίκες παραβρέθηκαν στη Σταύρωση κι έκλαψαν στο θάνατό Του. Το βράδυ της Παρασκευής,  ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος, που δεν ανήκαν στους κοντινούς μαθητές  του Χριστού, υπερνικώντας το φόβο της σκληρής εξουσίας, τον έθαψαν με τις πρέπουσες τιμές. Κάποιες γυναίκες παρακολουθούσαν την Ταφή. Το βράδυ του Σαββάτου, οι γυναίκες αγόρασαν αρώματα, για να αλείψουν το πανάχραντο σώμα του Ιησού. Από τις διηγήσεις των ευαγγελίων προκύπτει ότι, την επόμενη μέρα,  πριν καλά-καλά ξημερώσει, διάφορες ομάδες γυναικών πήγαν στον Τάφο του Χριστού, σε διαφορετικές στιγμές. Αυτές οι γυναίκες, που ακολουθούσαν το Χριστό και βοηθούσαν στο έργο Του, σμίγοντας τα μύρα με τα δάκρυα, έτρεξαν να τον τιμήσουν στον Τάφο. Όμως, πόση απογοήτευση! «Το σώμα ουχ ευρέθη το ποθούμενον αυταίς». Αλλά, και πόση τιμή! Αξιώθηκαν να πληροφορηθούν από τον  άγγελο ότι ανέστη ο Κύριος, να πουν δε στους μαθητές ότι θα τον συναντήσουν στη Γαλιλαία, όπως τους είχε πει. Κατά άλλη εκδοχή, αξιώθηκαν να πρωτοδούν τον Αναστημένο Κύριο! Να γίνουν, έτσι, «ευαγγελίστριες των ευαγγελιστών» και «απόστολοι των Αποστόλων»! Μετά από όλα τούτα τα απρόσμενα, αυτές έφυγαν κατατρομαγμένες και, από το φόβο τους, δεν είπαν τίποτα σε κανένα, παρά μόνο στους μαθητές, κατά την εντολή του αγγέλου.

Μυρωμένη ζωή

          Πολλοί Πατέρες και εκκλησιαστικοί συγγραφείς διέσωσαν διάφορες πληροφορίες και κάνουν πολύ ενδιαφέροντα σχόλια  σχετικά με την εμφάνιση του Χριστού στις  Μυροφόρες. Μάλιστα, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς θεωρεί ότι η Θεοτόκος, η «άλλη Μαρία», ή, «Μαρία του Ιακώβου» των ευαγγελιστών, είδε πρώτη  Αναστημένο τον Υιό της. Κι ενώ οι άλλες γυναίκες φοβήθηκαν, μη καταλαβαίνοντας αμέσως τα λόγια του αγγέλου, αντίθετα, εκείνη τα κατανόησε, ένιωσε ανείπωτη χαρά και παραδόθηκε ολόκληρη στο φως, τελείως καθαρή και θεϊκά Κεχαριτωμένη!            Οι εκκλησιαστικοί αγιογράφοι, ποιητές και μουσουργοί αναπαριστάνουν με πανέμορφες εικόνες εκείνες τις ανεπανάληπτες στιγμές. Γενεές γενεών θα ψάλλουν ωραιότατους ύμνους-όπως τα Εγκώμια- και η σκέψη τους  θα τριγυρνά από το φοβερό Γολγοθά ως τον Πανάγιο Τάφο, σα να ακούνε τα μοιρολόγια αντρών και γυναικών, καθώς αποκαθήλωναν και κήδευαν το σώμα του πολυαγαπημένου Κυρίου. Όπως, επίσης, ακούγοντας τα αναστάσιμα τροπάρια, σα να συμπορεύονται με τις «από θέας γυναίκες ευαγγελίστριες», καθώς, ως φαίνεται, πηγαινοέρχονταν αξημέρωτα στο κενό μνημείο, από το οποίο ανέβλυσε η αληθινή χαρά. Η καινούργια, Αιώνια Ζωή. Μακαρίζομε την Παναγία μας, για τη μοναδική τιμή, με την οποία,  καθώς της έπρεπε, την αξίωσε ο Κύριος. Θαυμάζομε τις Μυροφόρες για το θάρρος, την αγάπη και την αφοσίωσή τους στο Χριστό και το φωτεινό στεφάνι που τους χάρισε, ώστε να λάμπουν στο στερέωμα της Εκκλησίας. Στεκόμαστε, όμως, με σεβασμό και σ’ όλες εκείνες τις ευσεβείς γυναίκες, που, σ’ όλη την πορεία της Εκκλησίας, από την πρωτοχριστιανική εποχή  μέχρι τη δική μας, με πίστη κι αφοσίωση, σεμνά, ταπεινά, αθόρυβα, υπηρετούν το έργο της και διακονούν τον πλησίον. Αμέτρητες ιστορίες αγάπης κοσμούν τα Συναξάρια, αλλά, πολύ περισσότερες έχουν καταγραφεί στο Βιβλίο του Ουρανού.

«Τίς αποκυλίσει τον λίθον»

          Τάφοι κλεισμένοι στη Χάρη του Θεού μοιάζουν συχνά οι καρδιές μας, καθώς ο ζόφος των παθών τις περικυκλώνει. Η κοινωνία, ο περήφανος και ηρωικός λαός μας, μαζί με άλλους, απειλούνται με τη βύθιση στην απόγνωση, καθώς οι ισχυροί της εξουσίας, ενώ υπόσχονται να τους «σώσουν», συνεχώς σφίγγουν τα «σχοινιά» της ελευθερίας και της ζωής τους. Σα να έχει δύσει ο ήλιος της χαράς και της ελπίδας, το βαθύ, υπαρξιακό ερώτημα των Μυροφόρων αναδύεται από παντού: «Τίς αποκυλίσει ημίν τον λίθον του μνημείου;» Η απάντηση έρχεται από τη νύχτα της Αναστάσεως, καθώς η Εκκλησία μας συνεχίζει να μεταδίδει την Άκτιστη Χάρη του Θεού. Από το κενό μνημείο, από το οποίο, εκείνη τη θλιμμένη χαραυγή, ανέβλυσε η χαρά κι  έλαμψε το Φως που σκόρπισε τα σκοτάδια από τις καρδιές εκείνων, που ο τρομερός περίγυρος δεν είχε καταφέρει να σβήσει την πίστη και την αγάπη στο Θεό. Ας αφήσομε τον Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς να εκφράσει και τα δικά μας συναισθήματα σε Κείνον που, με την άπειρη αγάπη Του, μαγνητίζει το νου και τις καρδιές μας:           «Κύριε, είσαι το μόνο άρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Πόσο πλούσια και θαυμαστά αποζημιώνεις τις αφοσιωμένες ψυχές που δεν σε ξέχασαν νεκρό μέσα στο μνήμα Σου! Έκανες τις Μυροφόρες γυναίκες φορείς του αγγέλματος της Ανάστασης και της δόξας Σου. Δεν έχρισαν το νεκρό Σου σώμα. Εσύ έχρισες τις ζωντανές ψυχές τους με το μύρο της χαράς. Εκείνες που θρηνούσαν το νεκρό Κύριο, έγιναν χελιδόνια της καινούργιας άνοιξης, άγιοι στην ουράνια Βασιλεία Σου.  Αναστημένε Κύριε, με τις προσευχές τους ελέησέ μας, ώστε να σε δοξάζουμε μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν» («Αναστάσεως ημέρα», ομιλίες Γ΄, Αθήνα 2011).

Ν. Σ.