Άρθρο του περιοδικού “Ευ”
Δήμος (43): Πώς είναι δυνατόν να αναστηθεί ένας νεκρός; Δεν είναι αυτό έξω από την εμπειρία μας; Πώς να το πιστέψουμε;
Απ.: Μα γι’ αυτό χρειάζεται πίστη, γιατί είναι έξω από την εμπειρία μας. Το μεγάλο βέβαια ερώτημα είναι πώς είναι δυνατόν να σταυρωθεί και να πεθάνει ο Θεός από τον άνθρωπο. Τι Θεός είναι αυτός; Από κει και πέρα είναι πιο εύκολο να δεχθούμε την Ανάσταση του Χριστού. Διότι, αν ο Θεός πεθάνει εκουσίως, είναι αδύνατο να κυριαρχήσει επάνω Του ο θάνατος.
Λέγει ο Απόστολος Παύλος στους Κορινθίους ότι ο λόγος του σταυρού είναι «Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρία» (Α΄ Κορ. α΄ 23), ή σκάνδαλο για τους θρήσκους ή ανοησία για τους φιλοσοφούντες και σκεπτόμενους. Και έτσι είναι. Για τους πιστούς, όμως, είναι «Θεού δύναμις και Θεού σοφία» (στ. 24). Ή είναι σκάνδαλο και ανοησία, ή δύναμη και σοφία. Είναι άλλη η λογική του Θεού, και αξίζει κανείς να την ψάξει.
Μέσα από την πίστη στην Σταύρωση και στην Ανάσταση του Χριστού ανατρέπονται τα πάντα. Γι’ αυτό είπα ότι είναι τολμηρό αυτό και επαναστατικό. Γι’ αυτό έδωσαν τη ζωή τους όλοι οι μαθητές. Με το μαρτύριο τους επιβεβαίωσαν την πίστη τους. Αν δεν είχαν δει τον Χριστό αναστημένο, δε θα Του έδιναν τα πάντα. Δε θυσιάζεσαι για ένα ψέμα. Ούτε πάλι θα το έκαναν αυτό όλοι σε διάφορα σημεία και σε ποικίλες στιγμές.
Μαρίτα (44): Δε θα μπορούσε να είχαν αμοιβαία παρασυρθεί ο ένας με τον άλλον και να πίστεψαν σε μια ψευδαίσθηση; Αυτό δε γίνεται και στις μέρες μας με κάποιες παραθρησκείες, cults, που κατευθύνονται ομαδικά στο θάνατο μέσα σε παραλήρημα;
Απ: Δεν είναι το ίδιο. Κατ’ αρχάς δε μαρτύρησαν όλοι μαζί, ούτε στον ίδιο χρόνο ούτε στον ίδιο τόπο, ώστε αμοιβαία να παρασυρθούν. Ο καθένας ακολούθησε το χρόνο και το δρόμο του. Μάλιστα ο Ιωάννης, που δε δόθηκε η αφορμή, δε μαρτύρησε. Επίσης, με τον Χριστό έζησαν μόλις τρία χρόνια. Δε φτάνει κανείς σε τέτοια ακραία κατάσταση και μάλιστα ως ομάδα τόσο σύντομα. Απλοί άνθρωποι ήταν, ψαράδες. Δεν ήταν ανικανοποίητα προϊόντα του σύγχρονου δυτικού καταναλωτισμού, για να λειτουργούν με φαντασιώσεις, υποκείμενοι σε μαζικές παραισθήσεις. Και τα κείμενά τους, ευαγγέλια, επιστολές, όχι μόνο δεν παραπέμπουν σε παθολογική παράνοια, αλλά το εντελώς αντίθετο.
Αξίζει κανείς ανεπηρέαστος και με ελεύθερη τη σκέψη και ανοιχτή την καρδιά να μελετήσει την Αγία Γραφή. Θα βρεθεί προ μιας μαγευτικής εκπλήξεως. Και κάτι ακόμη. Είναι αδύνατο μια χούφτα αμόρφωτων παρανοϊκών ανθρώπων να επηρεάσει πλήθη λαού, πολλοί να μαρτυρούν για την πίστη τους – έντεκα εκατομμύρια μόνο στην περίοδο των πρώτων διωγμών – να ανατρέπουν τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, να διαμορφώνουν την ιστορία, να δημιουργούν πολιτισμό. Όλο αυτό από δώδεκα παρανοϊκούς ή πλανεμένους ή ξεγελασμένους ή μυθομανείς και μάλιστα μετά το θάνατο τους, χωρίς να έχουν προβάλει τον εαυτό τους ως προφήτη ή είδωλο, φαντάζει απίθανο. Την κοινωνία μπορείς να την ξεγελάσεις. Όχι όμως και την ιστορία. Δεν συμφωνείτε;»
Απόσπασμα από το «Αν υπάρχει ζωή, θέλω να ζήσω»
Νικολάου Μητροπολίτου Μεσογαίας κ΄ Λαυρεωτικής
(επιλογή αποσπάσματος: Αθηνά Αργυρίου – Μαρνέλλου)
