ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

«Σήμερον έαρ μυρίζει, και καινή κτίσις χορεύει» Μέσα στον πάμφωτο κόσμο της Αναστάσεως του Χριστού, αφού εναποθέσαμε  στους ώμους Του  όλα μας τα βάρη-  πόνους, απογοητεύσεις, θλίψεις, στεναχώριες, πάθη, αμαρτίες-  τούτες τις μέρες της ανακαινισμένης  μας ζωής, βιώνουμε τη μέγιστη χαρά, την ειρήνη, την ανεξάντλητη αγάπη Του. Για σαράντα μέρες, ο Αναστημένος Κύριος θα εμφανίζεται στους αγαπημένους Του Μαθητές,  για να ενισχύσει την πίστη τους και να δώσει νόημα   στην αποσβολωμένη, χωρίς Αυτόν, ζωή τους. Πόσο ωραίες, πραγματικά, ήταν εκείνες οι στιγμές! Γεμάτες συγκίνηση, ένθεα σκιρτήματα, ειρήνη Χριστού,  ζεστασιά, αγάπη! Εκείνος, που οι αισθήσεις και το λογικό του ανθρώπου αδυνατούν να πλησιάσουν, τους αγκαλιάζει με την ήρεμη, γλυκιά παρουσία Του. Τους μεταδίνει μηνύματα και βιώματα της Καινής, Αναστάσιμης Ζωής. Αργότερα,  θα νοσταλγούν τις όμορφες συναντήσεις: από τους Εμμαούς και τα Ιεροσόλυμα, ίσαμε τις ακρογιαλιές της Λίμνης της Τιβεριάδος και στο Όρος των Ελαιών, με την Ανάληψή Του. Αυτές, που επρόκειτο να αποδειχτούν αστείρευτη πηγή δυνάμεως, στη δύσκολη πορεία τους στον αμαρτωλό  κόσμο. Μια δύναμη αναγκαία, που θα αυξηθεί αφάνταστα σε λίγες μέρες μετά την αναχώρησή Του: με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, την ημέρα της Πεντηκοστής. Για να αναλάβουν, έτσι, την οικουμενική αποστολή τους. Το ζήτημα της πίστης, από τα σημαντικότερα, σ’ όλες τις εποχές,  παραμένει δύσκολο και ακανθώδες, ιδιαίτερα σήμερα,  που οι θρησκείες, οι αιρέσεις και οι πολυποίκιλες οργανώσεις, με πολλά προσωπεία, μέσα, τρόπους και μεθόδους, σπέρνουν διαρκώς αναρίθμητες πλάνες, αναμεμιγμένες με «ψήγματα αληθειών» από την Αγία Γραφή, με σκοπό, να πλανέψουν, καθώς ο αρχηγός του Ψεύδους επιδιώκει, «ει δυνατόν και τους εκλεκτούς». Τι είναι, λοιπόν, η πίστη στον αληθινό Θεό, που Εκείνος, τόσο έντονα μάς ζητάει,  μαζί με την ολόθερμη αγάπη μας; «Έστιν ουν πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων»,  λέει ο Απόστολος Παύλος.  Στην καθημερινή μας πείρα, αλλά και  στην παράδοση και τη ζωή της Εκκλησίας μας διαπιστώνουμε ότι η πίστη αποτελεί μια βασική λειτουργία του ανθρώπου, πολύ πιο πλατιά από την απλή, διανοητική παραδοχή κάποιων αρχών, εντολών και κανόνων. Περιεχόμενό της δεν έχει κάποιες αφηρημένες ιδέες, ούτε γενικές  «πανανθρώπινες» αξίες, αλλά: συγκεκριμένα πρόσωπα, γεγονότα, σχέσεις, θείες αποκαλύψεις. Η χριστιανική πίστη εμπεριέχει, βεβαίως, τα πατρώα, ζωοπάροχα δόγματα, που η Εκκλησία μας  διατηρεί αναλλοίωτα, και, αναρίθμητες γενεές Πατέρων και Αγίων αφιέρωσαν τη ζωή τους, για να τα διαφυλάξουν και να μας τα παραδώσουν ως την ανεκτίμητη κληρονομιά μας. Στο βάθος, όμως, η πίστη είναι μέγιστο αγώνισμα ελευθερίας. Είναι εμπειρία, γεύση της Θείας και Όντως Ζωής.  Δώρο του Αγίου Πνεύματος. Σχέση και κοινωνία Θεού και ανθρώπου. Ως θεία  παρακαταθήκη, ως ο σπουδαιότερος πνευματικός θησαυρός της ανθρωπότητας, προβάλλει μεγαλόπρεπη, συγκλονιστική. Απερίγραπτη μπροστά στα μάτια της ψυχής μας, δημιουργώντας δέος και ιερό αίσθημα μέγιστης ευθύνης. Όποιος θέλει να τη δει σοβαρά, πρέπει να σκύψει με φόβο Θεού, απέραντο σεβασμό και γνήσια αγάπη. Γιατί, αν πρώτος  Εκείνος μάς αγάπησε τόσο πολύ, ώστε να ταπεινωθεί ενσαρκούμενος  και δέχτηκε να πεθάνει με τον πιο ατιμωτικό θάνατο για χάρη μας, εμείς, δικαιούμαστε να τον περιφρονούμε και να τον προσπερνούμε αδιάφορα;  Όταν,  κατά την Αγία Γραφή,  τα είδωλα των εθνών είναι δαιμόνια, ή, όταν ο Χριστός χαρακτηρίζει τους εκτός της Εκκλησίας κήρυκες ως «κλέφτες», δικαιούμαστε  να εξισώνουμε τις μόνες εξ Αποκαλύψεως αλήθειες της Πίστεώς μας με τα «σκύβαλα» των θρησκειών του κόσμου, μέσα στη σύγχυση της «Πανθρησκείας», που παντοιοτρόπως προπαγανδίζεται  στην εποχή μας; Πόσοι, άραγε, χριστιανοί συνειδητοποιούν την αυτομαρτυρία του Αναστάντος Κυρίου και τη διαβεβαίωσή Του ότι θα είναι μαζί μας «έως της συντελείας του αιώνος»; Άραγε, διατυπώθηκε ποτέ, πιο χαρμόσυνο, πιο ελπιδοφόρο μήνυμα, σε οποιαδήποτε θρησκεία, φιλοσοφία, ιδεολογία; Ψάξτε, φίλοι μου, παντού, σ’ Ανατολή και Δύση. Πουθενά δε θα βρείτε. Αν το αποδεχτούμε αυτό, όλοι οι φόβοι μας θα διαλυθούν αυτομάτως σα σκόνη! Η αληθινή πίστη στο Θεό δεν είναι μια θεωρητική κατάσταση. Συνεπάγεται  δέσμευση στην τήρηση  «υποσχέσεων», συνέπεια λόγων και πράξεων.  Εφαρμογή των αγίων εντολών του Χριστού. Και, φυσικά, όχι για αυτοδικαίωση, γιατί τότε θα πρόκειται για φαρισαϊσμό. Φαινόμενο, που επανειλημμένα και με σφοδρότητα κατέκρινε ο Κύριος. Αντιθέτως, όλες οι προσπάθειες του ανθρώπου για τη σωτηρία του πρέπει να εντάσσονται στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, όπου λειτουργεί η τα πάντα  μεταμορφώνουσα και ζωοποιός Χάρη του Θεού. Ιδιαίτερα επισημαίνουμε  τον ολέθριο κίνδυνο της αυτονόμησης του  ανθρώπου από το Θεό και την Εκκλησία Του. Οι δραματικές συνέπειες αυτής της στάσης είναι γνωστές διαχρονικά, από την  Πτώση των Πρωτοπλάστων μέχρι τα νεώτερα χρόνια, της διάδοσης του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, που, έχει διαποτίσει με το δηλητήριο του αθεϊσμού  την Τέχνη, τη Διανόηση, την Πολιτική, καθώς και την Εκπαίδευση των   παιδιών μας! Ο μακαριστός Γέροντας Σωφρόνιος, με τις απερίγραπτες περιπέτειες περί την πίστη και τα θαυμάσια της ζωής του, γράφει:«Ο Χριστός μετά την ανάστασιν Αυτού ενεφανίζετο αποκλειστικώς εις εκείνους, οίτινες ήσαν ικανοί να αντιληφθούν Αυτόν εν τη ήδη τεθεωμένη και πεφωτισμένη σαρκί Αυτού, παραμένων αόρατος δια τους λοιπούς…Το θείον Φως, όταν καταυγάση τον άνθρωπον,  μεταμορφοί αυτόν δια θαυμαστού τρόπου…Η έλλαμψις υπό του Φωτός τούτου δίδει εις τον άνθρωπον την πείραν της αναστάσεως ως πρόγευσιν της μελλούσης μακαριότητος («ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ»,σελ.286-287). Μπροστά μας, τώρα, ξανοίγεται αυτός ο ωραίος, τρισευλογημένος δρόμος! Πορευόμαστε  σταθερά, αγρυπνώντας εν Πνεύματι κι απορρίπτοντας παραπλανητικά συνθήματα, όπως το εντελώς άσχετο με την παράδοσή μας, «πίστευε και μη ερεύνα». Μακάρι ο Απόστολος Θωμάς, με την «καλή απιστία του», η οποία στην υμνογραφία επανειλημμένως εξυμνείται, να γίνει υπόδειγμα στις βαθύτερες αναζητήσεις μας. Οι Απόστολοι κήρυξαν, έζησαν και πέθαναν για τον Αναστημένο Κύριο, τον Οποίο είδαν, άκουσαν, ψηλάφησαν. Συνομίλησαν κι έφαγαν πολλές φορές μαζί Του. Ας τον ακολουθήσομε, λοιπόν, στις όμορφες, ανθοφορούσες εμφανίσεις Του. Για να απολαύσουμε τις θαυματουργίες του «Τριωδίου των ρόδων», συνάδοντες με τον υμνογράφο: «Χθες συνεθαπτόμην σοι Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι.   Συνεσταυρούμην σοι χθες,   αυτός με συνδόξασον Σωτήρ,  εν τη Βασιλεία σου».   Χριστός Ανέστη. Νίκος Σιγανός, θεολόγος