Μεγάλη Πέμπτη

Λόγος περί της αγάπης του Θεού (Όσιος Άνθιμος Χίου)

Τέτοια αγάπη μάς έχει, τέτοια συμπάθεια έχει για τον άνθρωπoν, τέτοια μακροθυμία για όλους μας. Μήτε Εβραίο ξεχωρίζει, μήτε Έλληνα, μήτε Οθωμανό. Για όλους την ίδια στοργή αισθάνεται. Και όπως τον καιρόν της σταυρώσεως καρφωμένος πάνω στο μαύρο ξύλο εφώναζε γλυκά-γλυκά: Πάτερ μου, μη συνορισθής τους σταυρωτάς μου, γιατί δεν ξεύρουν τι κάνουν, δε με κατάλαβαν ποιος είμαι, δεν καταλαβαίνουν, τα ίδια εξακολουθεί να φωνάζη ακόμα μέχρι σήμερα για όλους μας ο Χριστός.

(Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς)

Οι άνθρωποι καταδίκασαν το Θεό σε θάνατο. Ο Θεός, όμως, με την Ανάστασή Του “καταδικάζει” τους ανθρώπους σε αθανασία.

Μεγάλη Τετάρτη

(Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης)

«Λάβετε, φάγετε, τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου. Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτό ἐστι τὸ αἷμά μου. Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν». Αὗταί εἰσιν αἱ λέξεις δι᾿ ὧν ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς συνέστησε τὴν Πέμπτην τὸ Μυστήριον τῆς Εὐχαριστίας. Παράδειγμα δὲ μεγίστης ταπεινώσεως ἀφῆκεν ἡμῖν πρὸ τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου νίψας τοὺς πόδας τῶν Μαθητῶν ὅλων, καὶ αὐτοῦ τοῦ Προδότου. Μετὰ τὸν Δεῖπνον ἔρχεται εἰς Γεθσημανῆ, καὶ κατ᾿ ἰδίαν παραλαβὼν Πέτρον καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην ἤρχισε λυπεῖσθαι καὶ ἀδημονεῖν· «περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου» λέγει μὲ πόνον. Ἀπομακρύνεται ὀλίγον, γονυπετεῖ καὶ ἡ ἀγωνία Του αὐξάνει καὶ ἱδρὼς τὸ πρόσωπόν Του περιρρέει· πίπτει κατὰ πρόσωπον ἐπὶ τῆς γῆς καὶ προσεύχεται. «Πάτερ, εἰ δυνατόν, παρελθέτω ἀπ᾿ ἐμοῦ τὸ ποτήριον». Ἡ ἀδυναμία τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως νικᾷ κατὰ τὴν στιγμὴν αὐτήν.

Μεγάλη Τρίτη

(Άγιος Πορφύριος)

Ο Χριστός είναι ο Νυμφίος της ψυχής μας. Η ψυχή μας, νύμφη Του, τον ακολουθεί σε όλα, και στο μαρτύριο και στο Γολγοθά. Και στη Σταύρωση και στην Ανάσταση. Όταν φτάσουμε σ’ αυτήν την αγάπη, τότε ο Χριστός θα εγκύψει μέσα μας και θα γεμίσει την ψυχή μας. Η ψυχή σας να ζητάει, να φωνάζει το Νυμφίο της.

Μεγάλη Δευτέρα

O Eμός έρως Εσταύρωται…(π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος)

Το ξέρω ότι δυσκολεύεσαι στο πρόσωπο του Νυμφίου να αναγνωρίσεις το Θεό. Είναι, γιατί δεν πιστεύεις στην αγάπη του Θεού, αλλά στις δικές σου αρετές και στα κατορθώματά σου.

Εάν είχες ερωτευθεί, δε θα σου ήταν καθόλου δύσκολο. Θα καταλάβαινες, γιατί έρχεται γυμνός, ταλαιπωρημένος, πληγωμένος, και σταυρωμένος. Είναι, γιατί στον έρωτα δεν υπάρχει αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, δικαιώματα και κατακτήσεις. Αλλά παραίτηση, δόσιμο, τσαλάκωμα, θάνατος που φέρνει την ανάσταση.

Ο Ερωτευμένος δεν ξέρει να διατηρεί την εξωτερική του εικόνα, δεν τον απασχολεί το προφίλ του, δε σκέφτεται τον πόνο, δε μετράει τον κόπο, την οδύνη παραμελεί και είναι έτοιμος να πεθάνει γι’ αυτό που αγάπησε πάνω από τον εαυτό του. Ο Νυμφίος της εκκλησίας έρχεται νύχτα στο πιο συναρπαστικό και σωτήριο ραντεβού με την ιστορία. Μέσα στο φως των κεριών ομολογεί τον έρωτά Του για τον άνθρωπο και την πρόθεσή Του, να πεθάνει για εκείνον. Γιατί οι αληθινά ερωτευμένοι είναι σταυρωμένοι…

Κυριακή Βαΐων

Ιδού ο Νυμφίος… (Ανδρέας Καραντώνης)

Με θρίαμβο αρχίζει και με θρίαμβο τελειώνει η Εβδομάς των Παθών. Ο πρώτος θρίαμβος προμηνυτικός του δευτέρου είναι η βασιλική είσοδος του Θεανθρώπου στα Ιεροσόλυμα.

Η αίγλη της φωτεινής και σχεδόν άϋλης φυσιογνωμίας Του, το ανέσπερο φως των πράων ματιών Του, ο γλυκύτατος λόγος Του και τ’ αμέτρητα θαύματά Του, ακατάπαυστα πληθαίνουν τη στρατιά όλων εκείνων που διψούσαν για δικαιοσύνη κι αγάπη. Απ’ όπου κι αν περνάει, όπου κι αν πηγαίνει, η παρουσία Του γλυκαίνει τα πάντα, γαληνεύει τις τρικυμίες των ψυχών, δαμάζει τη φύση, ξυπνάει παντού το πνεύμα και τη ζεστασιά της καλoσύνης.

Περνάει ο Θεάνθρωπος, κι όλα γύρω Του, ακόμα και τ΄άψυχα, αποκτούν μίλημα κι ανταποκρίνονται ευδαιμονικά στο μυστικό κάλεσμά Του.