Τέλος εποχής…
Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας. Αυτός ο χαρακτηρισμός, όμως, αφορά την τεχνολογία μας. Ποιος χαρακτηρισμός τότε ταιριάζει στην κοινωνία μας; Ποια ξεκάθαρη κοινωνική αλλαγή σφραγίζει τον καιρό μας; Ζούμε στην εποχή της μοναξιάς.
Είμαστε κατ’ αρχήν κοινωνικά όντα, που εξαρτώνται απολύτως το ένα από το άλλο. Είμαστε σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία. Το τι κάνει ο άλλος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αργά ή γρήγορα επηρεάζει κι εμάς. Θετικά ή αρνητικά. Υπάρχουμε, γιατί καθρεπτιζόμαστε στα μάτια του άλλου.
Έτσι, κάποιες φορές τουλάχιστον, προκειμένου να μην πληγωθούμε από τους άλλους ή να καθρεπτίζεται ο πιο ωραίος εαυτός μας, φοράμε προσωπεία. Αυτό δεν είναι υποχρεωτικά κακό. Το να προσποιούμαι κάποιον ή κάτι για αυτοπροστασία, είναι αρκετές φορές αναγκαίο. Το να προσποιούμαι κάποιον ή κάτι, ίσως, είναι και ο τρόπος, τελικά, να γίνω αυτός ο κάποιος ή το κάτι που επιθυμώ. Δεν είμαι εξαρχής ευγενικός, αλλά με το να φέρομαι ευγενικά, κάποια στιγμή γίνομαι ευγενικός.
Και αυτό είναι κάτι που όλοι κάνουμε στη ζωή μας.
Και τότε γιατί εκνευριζόμαστε, όταν συνειδητοποιούμε ότι και οι άλλοι φοράνε προσωπεία για κάποιον από τους παραπάνω λόγους;
Όλοι αναζητούμε αυθεντικές, γνήσιες σχέσεις. Ωστόσο συνειδητοποιούμε ότι είναι δύσκολο να τις βρούμε. Γιατί; Τι κάνουμε λάθος;
Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη στις σχέσεις μας είναι ότι αρνούμαστε την αλήθεια.
Αρνούμαστε ότι και εμείς κάνουμε ακριβώς τα ίδια λάθη που κάνουν και οι άλλοι. Αρνούμαστε ότι και εμείς έχουμε ακριβώς τα ίδια ελαττώματα που έχουν και οι άλλοι.
Αρνούμαστε ότι και εμείς επιθυμούμε, ονειρευόμαστε, χρειαζόμαστε ακριβώς τα ίδια με τους άλλους.
Κι έτσι αρχίζουμε να κρίνουμε τους άλλους, να απορρίπτουμε όποιον είναι διαφορετικός από μας, να βλέπουμε μόνο τα ελαττώματα των άλλων, να μη γνωρίζουμε πραγματικά τον άλλο για τον οποίο τόσα «ξέρουμε» και μπορούμε να πούμε, να προσπαθούμε να «διορθώσουμε» τον άλλο, να ρίχνουμε το φταίξιμο για το όποιο πρόβλημα στον άλλο… και φυσικά να τον κατηγορούμε που απομακρύνεται ή αδιαφορεί για μας…
Κι εμείς, όμως, τι; Είμαστε κοντά του και ενδιαφερόμαστε; Ή είμαστε πολύ απασχολημένοι με τη ζωή και τη δουλειά μας; Μήπως κρύβουμε κι εμείς τις αδυναμίες μας; Μήπως αντιστεκόμαστε στην όποια αλλαγή πυροδοτείται από τους άλλους, στην όποια εξέλιξή μας; Μήπως παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά; Μήπως δυσανασχετούμε που πρέπει να αφιερώσουμε χρόνο και κόπο στις σχέσεις μας οι οποίες θα έπρεπε να είναι εύκολες και ακριβώς έτσι, όπως εμείς τις ονειρευόμαστε;;;
Καιρός να ξυπνήσουμε. Ποιοι είμαστε εμείς; Τι είμαστε εμείς; Απλοί άνθρωποι απόλυτα ίδιοι με όλους τους άλλους. Ας συνειδητοποιήσουμε, πριν να είναι πολύ αργά, ότι η ανθρώπινη κοινωνία είναι ένα κύκλωμα. Μόνο αν είναι κλειστό, παράγεται ηλεκτρικό ρεύμα. Αν είναι ανοικτό, τότε… τίποτε. Κενό. Μοναξιά. Ματαίωση. Θάνατος. Ας πιάσουμε, λοιπόν, τα χέρια μας σε ένα κύκλο ανθρώπινο, κλειστό κύκλωμα. Φως, οικειότητα, αλληλοβοήθεια, αποδοχή, κατανόηση κτλ κτλ κτλ… Όλα αυτά που τόσο επιθυμούμε! Αλλά πρέπει ο καθένας να τα δίνει, για να μπορεί κιόλας να τα παίρνει. Αν έστω και ένας αφήσει το διπλανό του χέρι…ανοικτό κύκλωμα. Σκοτάδι, φόβος, καχυποψία, ανταγωνισμός, γκρίνια κτλ κτλ κτλ…
Αν, λοιπόν, θέλουμε να είναι οι άλλοι ειλικρινείς και ευγενικοί απέναντί μας, ας το κάνουμε εμείς πρώτοι. Αν θέλουμε αλλαγές στη μέρα, τη ζωή, τις σχέσεις μας, ας ξεκινήσουμε εμείς να κάνουμε τις αλλαγές αυτές. Μόνες τους δε θα γίνουν. Και αν ο καθένας φροντίζει το δικό του αλωνάκι, το δικό του περβολάκι, τότε όλη η περιοχή θα είναι γόνιμη, γεμάτη χρώματα, αρώματα, ομορφιές. Ό,τι δίνουμε, αυτό παίρνουμε. Ό,τι ψάχνουμε, ας το βρούμε πρώτα μέσα μας κι έπειτα ας το δώσουμε στους άλλους. Αυτό θα κάνει τον κύκλο του και θα γυρίσει πάλι πίσω σε μας. Πολλαπλασιασμένο!
Μαρία Παναγιωτάκη
Φιλόλογος - Αρχισυντάκτρια
