Εγώ, το πρόσωπό μου, τα προσωπεία και οι μάσκες
Eγώ.
Γεννήθηκα, λοιπόν, και υπάρχω! Μα πώς θα με δω; Πώς θα δω το πρόσωπό μου; Πού θα δω ποια είμαι;
Αχ, να! Καθρεπτίζομαι στα μάτια των άλλων. Τι καλά! Να, οι άλλοι θα είναι οι καθρέπτες που θα μου δείξουν ποια είμαι!
Μισό λεπτό, όμως. Αυτός εδώ ο «καθρέπτης» με δείχνει όμορφη, ενώ ο άλλος άσχημη. Αυτός με καθρεπτίζει καλή, ενώ ο άλλος κακή. Αυτός ικανή, ενώ ο άλλος όχι και τόσο. Αυτός έξυπνη, μα ο άλλος ανόητη. Αυτός χοντρή και ο άλλος αδύνατη. Τι μπέρδεμα!!!
Σαν Προκρούστης ο ένας «καθρέπτης» με τραβά, με τεντώνει και ο άλλος κόβει όποιο άκρο μου περισσεύει, ώστε να χωράω στο πλαίσιο που αυτός θέλει. Τι πόνος!!!
Και τώρα; Μα ποια είμαι τέλος πάντων εγώ;;; Ποιο από όλα είναι το δικό μου πρόσωπο;;;
Χμ! ξέρω τι θα κάνω! Θα διαλέξω εγώ το «πρόσωπο» που θέλω να αντανακλούν οι καθρέπτες. Και, εννοείται, θα διαλέξω το καλύτερο, ώστε να μου αρέσω και να αρέσω και στους άλλους. Το πιο ωραίο προσωπείο!
Διαλέγω, λοιπόν, αυτό της καλής, αυτό της έξυπνης, της ικανής σε όλα, της όμορφης κτλ κτλ…
Ωχ! Πάλι υπάρχει πρόβλημα! Το πρόσωπό μου κουράστηκε και παραμορφώθηκε από τα πολλά και διαφορετικά προσωπεία που του φορώ κάθε μέρα. Πνίγηκε κάτω από τα τόσα προσωπεία που του στερούν το οξυγόνο!!! Άσε που στην πορεία ξέχασα και ποια είμαι…
Απόκριες!!! Έβαλα μια μάσκα και, τι θαύμα! Με ξαναβρήκα! Ξαναβρήκα το πρόσωπό μου! Κρυμμένη πίσω από τη μάσκα, επιτέλους, μπόρεσα να είμαι εγώ, να έχω το δικό μου πρόσωπο, να αναπνεύσω όλο το οξυγόνο που μου έλειπε! Ελευθερώθηκα από τους χιλιάδες ρόλους που τόσο καιρό παίζω με επιτυχία, και μπόρεσα να εκφραστώ, επιτέλους, χωρίς πρέπει και περιορισμούς!
Κοίτα να δεις που μια άθλια μάσκα, αστεία, ευτελής, έδειξε το πρόσωπό μου καλύτερα από τα επιτηδευμένα, πανάκριβα, λεπτοδουλεμένα προσωπεία που φορώ καθημερινά! Ή μήπως πάλι δεν είμαι εγώ αυτή;;;
Ξέρεις, όμως, κάτι; Κουράστηκα να μη με ξέρω. Και τώρα καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να με μάθουν και οι άλλοι… Είναι αδύνατον να ξέρεις κάποιον και να τον «βλέπεις», όταν ούτε καν αυτός δεν ξέρει τον εαυτό του και μάλιστα αλλάζει με τέτοια ταχύτητα και επιτυχία τόσα προσωπεία…
Τέλος, λοιπόν! Πετώ τα προσωπεία και τις μάσκες μου και ξεκινώ να με γνωρίσω…
Καλή Σαρακοστή και Καλή Ανάσταση!
Μαρία Παναγιωτάκη,
φιλόλογος
