Αναζητώντας τα ίχνη της αγάπης του Χριστού
«Δια μικρών πράξεων ξεκινάμε στο μονοπάτι της αγάπης για το Χριστό» (Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ)
Όσο περνούνε οι μέρες, τόσο περισσότερο η σκέψη μας πηγαίνει προς τα Χριστούγεννα. Και είδαμε ότι στην Αμερική, αλλά και σ’ άλλες χώρες, ο στολισμός είχε αρχίσει πριν πολλούς μήνες. Κι αναρωτιέμαι: εκτός από την εμπορικότητα, την επιδίωξη του κέρδους, τί είναι εκείνο που «μαγνητίζει» τόσο τους ανθρώπους, ώστε να…βιάζονται να υποδεχτούν τη μεγάλη Γιορτή; Μήπως η απανθρωπιά έχει πληθύνει τόσο πολύ στις μέρες μας, ώστε να αποζητούν οι άνθρωποι απεγνωσμένα αγάπη, κουράγιο, ελπίδα, για να ανασάνουν οι καρδιές, να «αναπνεύσουν» λίγο «οξυγόνο»;
Αναπολούμε οι παλιότεροι τα «πέτρινα», τα ανέμελα, τα δύσκολα, μα όμορφα χρόνια. Με τις σχεδόν πρωτόγονες συνθήκες ζωής, μα που μας πλημμύριζαν: η αγάπη, η ζεστασιά, οι γνήσιες ανθρώπινες σχέσεις. Δεν είχαμε ανέσεις, μα όλο το χωριό γινότανε μια «οικογένεια», με τους ίδιους καημούς, κοινές χαρές και λύπες. Χριστέ μου, πόση ξεγνοιασιά τα παιδιά, πόσα παιχνίδια, γέλια και…τσακώματα στους δρόμους, στα σοκάκια, στις αυλές και στα χωράφια! Μα βοηθούσανε και στις δουλειές και τα βράδια απολαμβάνανε το ζεστό φαγητό, τις συντροφιές με τις ατέλειωτες ιστορίες, τα αστεία, κοντά στο τζάκι. Κι ύστερα, όλοι πέφτανε ευτυχισμένοι στην «αγκαλιά» του Ορφέα. Και τώρα; Τί κάνουν τα παιδιά; Μαθήματα πρωί κι απόγευμα, καθημερινές και σκόλες. Και τον «ελεύθερο» χρόνο τους; Διαδίκτυο χωρίς όρια, ασχέτως ώρας, μέρα ή νύχτα. Πόσο επικοινωνούν με τους γονείς, τους φίλους και τα φύλα; Γιατί αυξάνονται οι συγκρούσεις, η βία και η παραβατικότητα, τα νοσήματα, η κατανάλωση αλκοόλ και ουσιών, τα δυστυχήματα, οι αυτοκτονίες; Και ψάχνουν απεγνωσμένα οι γονείς Ψυχολόγους και φάρμακα- ακόμα και για τη θεραπεία της παχυσαρκίας των παιδιών τους!
Λοιπόν, ο Δεκέμβριος χαρακτηρίζεται ως «ο μήνας της αγάπης»-και δικαίως, αφού ο Θεός, που είναι η Αγάπη, σαρκώνεται κι έρχεται ανάμεσά μας, μέγας χορηγός και συγχρόνως, μοναδικός «ζητιάνος» της αγάπης μας. Μέρες που έρχονται, κάποιοι συνάνθρωποί μας περιμένουν την έμπρακτη αγάπη μας, για να νιώσουν ότι υπάρχει ακόμα τούτο το υπέρτατο αγαθό, και «οφείλομε» να το αποδείχνομε, έστω μια-δυο φορές το χρόνο…Και μάλιστα σήμερα, που βιώνουμε ολοένα και περισσότερο: βία, εγκληματικότητα, βαρβαρότητα, διάλυση σχέσεων, κακία, τρομοκρατία. Η αποκορύφωση του ανθρώπινου δράματος είναι η «προδοσία» ιδανικών και αξιών από ανθρώπους και θεσμούς-ιδίως τους πνευματικούς ηγέτες- που οφείλουν να ενώνουν τις κοινωνίες, να νοηματοδοτούν τη ζωή, να ανοίγουν προοπτικές υπέρβασης του Κακού, που ταλανίζει τον κόσμο!
Χαιρόμαστε, βέβαια, που ευαισθητοποιούνται τα παιδιά και παροτρύνονται σε διάφορες «καλές πράξεις». Με αποκορύφωμα τις γενικευμένες δραστηριότητες της «Ημέρας της αγάπης». Και, λοιπόν; Μήπως εξαντλείται εδώ το χρέος μας προς το συνάνθρωπο; Συγγνώμη, αλλά ποιος εχέφρων περιμένει τη «γιορτή» του «αγίου» Βαλεντίνου, για να εκφράσει την ένθεη δύναμη του Έρωτα; Τί είναι αυτές οι αναρίθμητες, ξενόφερτες «Παγκόσμιες Ημέρες», που έχουν εισβάλει εσχάτως στη ζωή μας, εκτοπίζοντας τις Ορθόδοξες, γνήσιες και ουσιαστικές Εορτές; Λοιπόν, αν είμαστε ειλικρινείς, θα συμφωνήσομε στο ότι δε φτάνουν κάποιες-ασφαλώς αξιέπαινες- «φιλανθρωπικές πράξεις», μια -δυο φορές το χρόνο, ώστε να έχομε τη συνείδησή μας ήσυχη, πως «πράξαμε το καθήκον μας» προς τους φτωχούς, ανήμπορους, πάσχοντες συνανθρώπους μας.
Διάβασα κάπου ότι: «πρέπει να είναι η αγάπη πρώτιστα στον Ιησού και δια του Ιησού η έκφρασή της στους αδελφούς μας. Η χριστιανική αγάπη είναι χάρισμα του Θεού, στο οποίο καλείται να συμμετάσχει και ο συναισθηματισμός μας». Βλέπομε δηλαδή ότι οι ανθρώπινες αγάπες δεν παύουν να εγκυμονούν τον κίνδυνο του εγωκεντρισμού, του αυτονομημένου από το Θεό ανθρώπου. Και καλά οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν και δεν έχουν σχέση με την Εκκλησία, ας ενεργούν όπως νομίζουν, εναρμονίζοντας τις ιδέες και τις πράξεις τους με όσα οι ισχυροί της Παγκοσμιοποίησης-ακόμα και με προσωπεία «φιλανθρωπίας»- προωθούν. Αλλά, οι χριστιανοί, γιατί να εγκαταλείπουν την Εκκλησία και το πολύπτυχο έργο της, που δεν έπαψε να ασκεί από την αρχή της ιδρύσεώς της, εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια; Οι Απόστολοι, οι Πατέρες, όλοι οι Άγιοι, ενεργούσαν χριστοκεντρικά, για να μη δίνουν «ευκαιρία» στο Διάβολο να «νοθεύει» και να αποπροσανατολίζει τη ζωή τους, από τον κύριο στόχο της: την ένωση με το Χριστό, τη θέωσή τους.
Τελικά, φίλοι μου, το καταστάλαγμα της χριστιανικής διδασκαλίας και ζωής είναι τούτο: «Όχι η αγάπη ως μια αφηρημένη ιδέα, όχι η αγάπη ως ένα απλό ανθρώπινο συναίσθημα, αλλά η σαρκωμένη και σταυρωμένη αγάπη, ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, χωρίς τη μετοχή στην ζωή του Οποίου κάθε έννοια αγάπης είναι κίβδηλη και απατηλή. Αυτός, φανερώνοντας πῶς ὁ Ένας καί μοναδικός Θεός εἶναι ο Θεός τῆς ἀλήθειας καί τῆς ἀγάπης, ἐπέτυχε νά γκρεμίσει ὅλους τούς πολυθεϊστικούς ναούς» (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς). Μακάρι να «κατακτήσει» και τις καρδιές μας!
Καλά Χριστούγεννα. Νίκος Σιγανός
