Στον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη
Στις αρχές κάθε μήνα πολλοί άνθρωποι συνηθίζουν να ξεφυλλίζουν κάποιο ημερολόγιο, προκειμένου να ενημερωθούν για τις Γιορτές. Μα και μόνο που σκεφτόμαστε τις αργίες, ευφραίνεται η καρδιά μας! Πόσο μάλλον, όταν το ενδιαφέρον είναι πιο μεγάλο, καθώς προσανατολίζομε τις σκέψεις μας και προγραμματίζομε τις δουλειές μας.
Αρχές του Οκτώβρη, και η προσδοκία των βροχών συνδέεται με πολλές εποχιακές εργασίες- αγροτικές, κτηνοτροφικές, ναυτικές κ.ά.-στις παλιές μα και στις σύγχρονες κοινωνίες. Αλλά τούτος ο μήνας διαθέτει τόσο πολιτιστικό πλούτο, που και μόνο τα παράξενα «παρατσούκλια» του τον μαρτυρούνε: «Βροχάρης», «Σποριάς», «Παχνιστής», «Χρυσάνθεμος», «Αι-Δημητριάτης»! Μνήμες και συναισθήματα δυνατά αναδύονται, δεμένα με μεγάλες στιγμές στην ιστορία του λαού μας. Σπουδαίες Γιορτές συνθέτουν ένα «μωσαϊκό», που η ομορφιά του κορυφώνεται με την Εθνική Επέτειο της 28ης του μήνα και την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου.
Μέρες γιορτινές, λοιπόν, ετούτες, ιδιαιτέρως για την Αθήνα με τον πολιούχο της, τον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, που με τον Άγιο Ιερόθεο ήταν οι πρώτοι επίσκοποι της τοπικής Εκκλησίας. Ο Διονύσιος, γεννημένος στην Αθήνα το 9 μ. Χ., διετέλεσε μέλος του Ανώτατου Δικαστηρίου του Αρείου Πάγου και δικαίως τιμάται ως προστάτης του Δικαστικού Σώματος από τις Δικαστικές Ενώσεις σ’ όλη τη χώρα. Θυμούμαι μια εντυπωσιακή ιστορία, που, παιδί ακόμα, είχα ακούσει από κάποιον ηλικιωμένο, στο χωριό μου, παρέα με τα γεροντάκια. Ήταν-έλεγε- νεαρός ο Διονύσιος, όταν βρέθηκε στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου (κοντά στο Κάιρο), και ξαφνικά σκοτείνιασε ο ουρανός. Συγκλονισμένος, αναφώνησε: «ἢ Θεὸς πάσχει, ἢ τὸ πᾶν ἀπόλλυται» («ή ο Θεός υποφέρει, ή χάνεται το παν»). Και ήταν ακριβώς την ώρα που είχε σταυρωθεί κι αργοπέθαινε ο Χριστός!
Tέτοιο πρέπει να ήταν και το σκοτάδι που τύφλωσε τον Απόστολο Παύλο έξω από τη Δαμασκό, για να το ξαναβρεί μαζί με το Φως του Χριστού, κι από τρομερός διώκτης, να μεταστραφεί στον πιο ένθερμο κήρυκα του Ευαγγελίου. Με δύσκολες περιοδείες ίδρυσε πολλές τοπικές Εκκλησίες, ανάμεσα στις οποίες κι εκείνη των Αθηνών. Είναι εντυπωσιακό ότι από όλες τις πόλεις που κήρυσσε, τον έδιωχναν κακήν κακώς οι ομοεθνείς του Εβραίοι. Αλλά οι Αθηναίοι, πιο καλοπροαίρετοι, τον οδήγησαν στον Άρειο Πάγο, όπου έκαμε την περίφημη ομιλία του. Χαρακτήρισε τους Αθηναίους «θεοφοβούμενους», αφού είχαν γεμίσει την πόλη με αγάλματα και ιερά, ανάμεσα στα οποία και ένα αφιερωμένο στον «Άγνωστο Θεό». «Αυτόν ακριβώς-τους είπε- ήρθα να σάς κηρύξω». Κι ήταν όλα καλά, αλλά όταν τους μίλησε για την Ανάσταση και τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, τους…στεναχώρησε λιγάκι κι επιφυλάχτηκαν να τον «ξανακούσουν».
Λίγοι ακροατές του όμως πίστεψαν κι έγιναν χριστιανοί, ανάμεσα στους οποίους Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και η (σύζυγός του) Δάμαρις, το 52 μ.Χ. Έγινε επίσκοπος, και φρόντισε να οργανώσει τους πιστούς και να κατηχήσει νέους. Κοντά στο βράχο του Αρείου Πάγου (Ακρόπολη) είχε εγκαταστήσει την οικογένεια και την επισκοπή του. Εκεί χτίστηκε και ένας βυζαντινός ναός, που τα ερείπιά του σώζονταν μέχρι την εποχή της Τουρκοκρατίας. Το έργο του Αγίου, πολύ σπουδαίο, είναι αδύνατο να εκτεθεί εδώ. Να πούμε μόνο ότι έδρασε ιεραποστολικά σε πολλές περιοχές, στην Ανατολή και στη Δύση. Στους διωγμούς επί Δομετιανού, το 93 μ. Χ., ο Διονύσιος, γέρος πια, συλλαμβάνεται και καταδικάζεται στο θάνατο «δια πυράς». Όπως η καρδιά του φλεγότανε για το Χριστό, το σώμα του κάηκε μαζί με τα συγγράμματά του! Η Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο. Είχε ανοίξει το δρόμο του μαρτυρίου των επισκόπων, αφού και οι διάδοχοί του, με τους σκληρούς διωγμούς, πέθαναν μαρτυρικά. Γι’ αυτό και η Εκκλησία τούς τιμά και τους προβάλλει ως ύψιστα πρότυπα πίστης, ζωής και ομολογίας του Χριστού- αναγκαία και στη γεμάτη «είδωλα» και βαρβαρότητα εποχή μας. Το παράδειγμα του Αγίου Διονυσίου θα μπορούσε να εμπνεύσει όλους, αλλά ιδιαιτέρως τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης, και μάλιστα, μετά από τραγικά γεγονότα, που κάνουν να μειώνεται διαρκώς η εμπιστοσύνη του κόσμου προς τους κορυφαίους θεσμούς της Δημοκρατίας.
Θα κλείσουμε, φίλοι μου, με ένα πολύ ωραίο κείμενο: «Το μήνυμα του Βίου του Αγίου Διονυσίου είναι σαφές και μεγαλειώδες και έχει διαχρονική αξία. Ο Αρεοπαγίτης, έδωσε την ευκαιρία στον Παύλο, ώστε να του αναπτύξει το λόγο του Ιησού Χριστού και να στρέψει έτσι την προσοχή του όχι πια στον ατελή ανθρώπινο νόμο, αλλά στον «ἔσω ἄνθρωπο», που διέπεται από τις αρετές της αγάπης και της μετάνοιας και αγωνίζεται για την ψυχική του σωτηρία. Ο παύλειος λόγος τον κέρδισε και, μαζί, ο ίδιος κέρδισε μια νέα ζωή εν Χριστώ, προσχωρώντας στη νέα πίστη…Μια πίστη επανασταστική, που βασίσθηκε στο ύψιστο αγαθό της ισότητας των πάντων στα μάτια του Θεού, ανεξάρτητα από την καταγωγή, το φύλο, τη νομική ή την πραγματική τους κατάσταση, γκρεμίζοντας έτσι κοινωνικές προκαταλήψεις και νομικές κατασκευές αιώνων, μια Εκκλησία, που άνδρες, με το ανάστημα του Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, την έβγαλαν από τις κατακόμβες και την έφθασαν να πάρει τη θέση των Καισάρων» («Ένωση διοικητικών Δικαστών»).
Νίκος Σιγανός
