ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Νάμαστε, πάλι, φίλοι μου, σήμερα, «συντροφιά» με τον Παύλο, τον πρώην φανατικό διώκτη των χριστιανών, κι ύστερα, τον μεγαλύτερο Απόστολο, με τις μεγαλύτερες περιοδείες στον τότε γνωστό κόσμο. Φαίνεται ότι βρισκόταν στο τέλος της τρίτης, όταν από την Κόρινθο γράφει προς τους χριστιανούς της Ρώμης.

Να πούμε, βέβαια, ότι στο πρώτο κεφάλαιο της Επιστολής διατυπώνει εξαιρετικές σκέψεις για τους ειδωλολάτρες, που, αντί για το Δημιουργό, λατρεύουν την Κτίση. Έτσι, έχουν παγιδευτεί στα «πάθη ατιμίας», για τα οποία ξέρουν πως είναι «άξιοι αιώνιου θανάτου»! Με το ανάγνωσμα τούτης της Κυριακής (Ρωμ. 2, 1-16), μας παίρνει από τα καθημερινά, για να μας οδηγήσει στα αιώνια, που, βεβαίως, εξαρτιούνται από  την «ενθάδε» βιωτή μας. Έχομε να ιδούμε σημαντικά ζητήματα που θίγει εδώ ο Παύλος και να λάβουμε απαντήσεις σε σπουδαία ερωτήματα που απασχολούν πολλούς ανάμεσά μας.

Ξεκινάει, λοιπόν, ελέγχοντας εκείνους που, ενώ κατακρίνουν τους άλλους, διαπράττουν τα ίδια παραπτώματα. Πρόκειται, ίσως, για μια από τις χειρότερες στάσεις και συμπεριφορές, στις οποίες  είμαστε συμμέτοχοι σε καθημερινή βάση. Με τον Απόστολο, βέβαια, συμβαδίζει η νηπτική Παράδοση της Εκκλησίας μας, θεωρώντας την κατάκριση σχεδόν ισάξια του φόνου! Έτσι, οι Πατέρες αναζητούν και υποδεικνύουν τρόπους «θεραπείας» αυτής της τρομερής «ασθένειας», όπως είναι: η ταπείνωση, η αποκοπή του θελήματός μας, η επίκληση του Ιησού, κ.ά. Άλλωστε, ξέρομε την πολύ διδακτική Παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Εκεί βλέπουμε ότι λειτουργούν εντελώς διαφορετικά η ανθρώπινη και η θεϊκή κρίση. Επίσης είναι γνωστή η  αυστηρή κριτική του Κυρίου προς τους Φαρισαίους, για την υποκρισία τους, τον αθεράπευτο εγωισμό τους.

Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε την απρόσμενη οικονομική κρίση, που πλήττει σκληρά την κοινωνία, οδηγώντας σε απόγνωση σχεδόν την πλειοψηφία του λαού μας. Δεν ξέρω αν είναι «θεία δίκη». Πάντως,  το κακό έχει πολλές διαστάσεις και περισσότερους ενόχους. Πρόκειται για πολλαπλό «έγκλημα» σε βάρος εν πολλοίς αθώων πολιτών και την «υποδούλωση» μιας ολόκληρης χώρας. Ο  Παύλος συμβουλεύει να μην υποτιμούμε το «κρίμα» του Θεού, που κρίνει δίκαια και αντικειμενικά και κανείς δεν μπορεί να «ξεφύγει». Και δεν πρέπει, λέει, να περιφρονούμε την άπειρη καλοσύνη, την ανεκτικότητα και τη μακροθυμία Του, γιατί θέλει να μας οδηγήσει στη μετάνοια και τη σωτηρία. Αλλά, με τη σκληρότητα και αμετανοησία μας συσσωρεύουμε την «οργή» Του για την «ημέρα Κυρίου», οπότε θα αποδώσει στον καθένα κατά τα έργα του: σ’ όσους εργάστηκαν για το καλό, την αιώνια ζωή, δόξα και τιμή, ενώ, όσους τον αντιστρατεύονται, αντιστέκονται στην αλήθεια και υπηρετούν την αδικία και το κακό, τους περιμένουν ο θυμός και η οργή, θλίψη και στενοχώρια, σε Ιουδαίους και εθνικούς, καθώς Εκείνος δεν κάνει διακρίσεις.

«Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις» (Εβρ. 9, 27).Έχουν γραφτεί πάρα πολλά για τη Δευτέρα Παρουσία: ένα από τα σπουδαιότερα θέματα, και πολύ μυστηριώδες. Πολλοί μιλάνε για το «τέλος» του κόσμου, επηρεασμένοι από την ανεξέλεγκτη «προφητειολογία» που οργιάζει στην εποχή μας. Ωστόσο, επιβάλλεται να αναρωτηθούμε: πώς να περιμένουμε την «Ημέρα της Κρίσεως»; Πώς θα μπορούσε να είναι χαρούμενη προσμονή κι όχι απερίγραπτος τρόμος; Ο Κύριος μίλησε πολλές φορές γι’ αυτήν και τη «ζωγράφισε» πολύ παραστατικά στην ομώνυμη ευαγγελική περικοπή, κατά την οποία  το βασικό κριτήριο θα είναι η έμπρακτη αγάπη. Όμως, η χριστιανική αγάπη είναι «σταυρός», που ενώνει το Θεό με τους ανθρώπους. Μάλιστα, ο Ιωάννης την  αναλύει εξόχως στις Επιστολές του. Έτσι, φυσικά, την εννοεί και ο Παύλος και τονίζει τη μεγάλη ευθύνη των χριστιανών, που έχουν το Ευαγγέλιο και θα κριθούν με βάση τη βίωσή του στην καθημερινή τους ζωή.

Τελευταίο θίγεται ένα σοβαρό ζήτημα, συχνό σε διάφορες συζητήσεις. Αναρωτιούνται, δηλαδή, πολλοί: τι θα γίνει με τα εκατομμύρια των ανθρώπων που δε γνώρισαν το Χριστό; Ο Απόστολος απαντά: έχουν τον  ηθικό νόμο «γραπτό στις καρδιές τους». Πρόκειται για τη συνείδηση. Τη «φωνή» του Θεού, που είναι εμφυτευμένη μέσα μας, μα πολύ παρεξηγημένη. Όταν λειτουργεί σωστά, σαν  δίκαιος κριτής, είναι σα να χτυπάει μέσα μας δυνατά ο «συναγερμός» της μετάνοιας. Η Ιστορία της ανθρωπότητας, οι σύγχρονες επιστήμες, αλλά και η καθημερινή μας πείρα, έρχονται να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη και το δυναμισμό της.

 «Όπως θα σε βρω, θα σε κρίνω», λέει ένα αρχαίο ρητό. Κρινόμαστε διαρκώς στη ζωή. Γιατί, συχνά ο Χριστός «κρούει» την «πόρτα» της καρδιάς μας. Μα, την ύστατη στιγμή, μας περιμένει η πιο σοβαρή κρίση. Κι ύστερα, η Τελική, όλης της ανθρωπότητας, στη Δευτέρα Παρουσία! Μακάρι να είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε με χαρά τον πολυαγαπημένο Νυμφίο της Εκκλησίας, λέγοντας: «Αμήν, ναι, έρχου Κύριε Ιησού» (Αποκ.22,20).

Νίκος Σιγανός, θεολόγος