«Η ΑΓΑΠΗ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΚΠΙΠΤΕΙ»

Ξεκινήσαμε, φίλοι μου, από την Κυριακή των Αγίων Πάντων, μια προσπάθεια προσέγγισης του Λόγου του Θεού, με τα αποστολικά αναγνώσματα. Με τη γιορτή των Αποστόλων κλείνει η ομώνυμη Σαρακοστή και ο πρώτος μήνας του Καλοκαιριού. Μπροστά μας τώρα προβάλλει ο Ιούλιος, ευλογημένος ιδιαίτερα με γιορτές μεγάλων Αγίων. Τιμώντας και μείς τους θαυματουργούς Αναργύρους, έχομε την ευκαιρία να εντρυφήσουμε στον αποστολικό λόγο της γιορτής τους ( Α΄ Κορ.,12, 27-30 και 13, 1-8).

 Ήδη στα προηγούμενα, ο Παύλος έχει περιγράφει την παράδοση της θείας Ευχαριστίας από τον Κύριο, τη νύχτα που επρόκειτο να συλληφθεί και να αρχίσουν τα άχραντα Πάθη Του. Στο 12ο Κεφάλαιο μιλάει για το Άγιο Πνεύμα, την παροχή των χαρισμάτων, την ενότητα και την ενέργειά τους.  Παρομοιάζει ωραιότατα την Εκκλησία με το ανθρώπινο σώμα, στο οποίο τα πάντα λειτουργούν με εκπληκτική τελειότητα.

Και συνεχίζει: «Εσείς όλοι αποτελείτε το σώμα του Χριστού, είστε μέλη Του και ο καθένας σας ξεχωριστά. Γι’ αυτό τοποθέτησε στην Εκκλησία: πρώτα αποστόλους, δεύτερο προφήτες, τρίτο διδασκάλους, έπειτα άλλους που έχουν τη δύναμη να κάνουν θαύματα, άλλους θεραπευτές, σε άλλους έδωσε χαρίσματα φροντίδας των φτωχών, σε άλλους χαρίσματα διοικητικά στην Εκκλησία και σε άλλους χαρίσματα γλωσσολαλίας…Να επιθυμείτε όμως εσείς με ζήλο και να προσπαθείτε να αποκτήσετε τα καλύτερα χαρίσματα. Και σας δείχνω ακόμη ένα ανώτερο δρόμο».

Τώρα, ο Απόστολος προχωρεί, για να πλέξει τον περίφημο Ύμνο της αγάπης: « Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. Καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι.  Καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.  Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει… οὐδέποτε ἐκπίπτει »! (Α΄ Κορ. 13,1- 8).

Έχομε, λοιπόν, δύο βασικά ζητήματα εδώ. Το πρώτο είναι πώς λειτουργεί το σώμα της Εκκλησίας, που είναι Σώμα Χριστού, με κεφαλή Εκείνον και μέλη τους πιστούς. Ο Απόστολος λέει αλλού: «Ένας Κύριος υπάρχει, μία πίστη, ένα βάπτισμα. Ένας Θεός και Πατέρας όλων, που κυριαρχεί σ’ όλους, ενεργεί μέσα από όλους και κατοικεί σε όλους σας»( Εφ. 4, 1-6). Ήταν η αίσθηση της αδελφοσύνης, της ενότητας πίστεως και ζωής, που βίωναν οι  πιστοί στην Πρωτοχριστιανική Εκκλησία, μα, ύστερα απωλέστηκε σε μεγάλο βαθμό, για να διατηρηθεί στα Κοινόβια Μοναστήρια. Και σήμερα, που ο ατομικισμός και οι ανταγωνισμοί γιγαντώνονται και με τις περίφημες «ιδιωτικοποιήσεις» ξεπουλιούνται τα πάντα, βιώνομε έναν ατελείωτο «φαύλο κύκλο» αποτυχημένων «προγραμμάτων», φτάνοντας στα όρια γενικής παραφροσύνης!

Στα πολυποίκιλα αδιέξοδα, ακριβώς, έρχεται να δώσει λύσεις η πρόταση του Αποστόλου: η έμπρακτη  Αγάπη. Δεν ξέρω αν υπήρξε ωραιότερος έπαινος, αληθινός παιάνας, της υπέρτατης δύναμης που διαπερνά και συνέχει ολόκληρο το Σύμπαν. Από τα κορυφαία και πιο γνωστά κείμενα της Αγίας Γραφής, ο Ύμνος έχει μελοποιηθεί από ΄Ελληνες και ξένους συνθέτες, της κοσμικής και της εκκλησιαστικής μουσικής κι έχει χρησιμοποιηθεί από μεγάλες προσωπικότητες και σε πολλούς τομείς της Τέχνης.

Μπροστά σ’ αυτό το αριστούργημα του Λόγου και της ένθεης σοφίας, τι σχόλιο να κάνουμε εμείς;  Βλέπουμε να τοποθετεί στη μια μεριά της «ζυγαριάς» ύψιστα αγαθά και κατακτήσεις: γλωσσομάθειες, «προφητικά χαρίσματα», γνώσεις, πίστεις, ελεημοσύνες, μόχθους και θυσίες, κι από την άλλη, την αγάπη. Φυσικά, αυτή  βαραίνει απ’ όλα πιο πολύ. Χωρίς την αγάπη, όλα είναι μάταια, ανούσια. Τίποτα δεν ωφελούν. Αντιθέτως, είναι άφθαστο το μεγαλείο της: «Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, δε ζηλεύει, δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει»!

Ο Παύλος μάς δείχνει το δρόμο της αγάπης, που, βεβαίως,  είναι δύσκολος, ανηφορικός. Αλλά καταξιώνει αληθινά τον άνθρωπο και τον οδηγεί στον ύψιστο προορισμό του. Ο Λόγος του Θεού έρχεται ως μοναδική τροφή στην  πνευματική μας «πείνα». Κρυστάλλινο νερό στους καύσωνες, φως  στα σκοτάδια της ζωής μας. Σε μας απομένει να αναλάβουμε την ευθύνη μας στο ταξίδι της «ατέλεστης τελειότητας», καθώς υπαγορεύει το θέλημα του Κυρίου. Ας μην το ξεχάσουμε ποτέ: «ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει»!

Νίκος Σιγανός, θεολόγος